Esther Strachan
Πολλοί καλλιτέχνες γύρω μας έχουν ένα έργο να επιδείξουν. Υπάρχουν επίσης μερικοί άνθρωποι με καλλιτεχνική ψυχή και τίποτα χειροπιαστό να επιδείξουν. Πρέπει να έχουμε τα μάτια και τις καρδιές μας ανοικτά για να τους ανακαλύψουμε.
Η Esther Strachan συνδυάζει αυτούς τους δύο τύπους καλλιτέχνη. Όντας πιανίστα, καθηγήτρια πιάνου και φωτογράφος έχει να προσφέρει πολλά μέσα από τις δημιουργίες της. Πρόκειται να διαβάσετε μια αληθινή και έντιμη συνέντευξη που θα διευρύνει τον κόσμο σας και την προοπτική σας για τη ζωή.
Μπορείτε να ακολουθήσετε την Esther μέσω των συνδέσμων στο τέλος της συνέντευξης.
If you want to read the interview in English, click here.
1. Πες μας λίγα λόγια για ‘σένα…
Με λίγα λόγια; ΑΠΩΛΕΙΑ. Η προετοιμασία, η αντιμετώπιση και ο συμβιβασμός με την απώλεια, είναι τα κυριότερα πράγματα που έχουν διαμορφώσει τη ζωή μου. Γεννήθηκα σε μια οικογένεια όπου ανακαλύψαμε ότι ο αδελφός μου είχε κυστική ίνωση.
Εκείνη την εποχή, το προσδόκιμο ζωής για ένα άτομο με αυτή τη θανατηφόρα ασθένεια ήταν 14 χρόνια. Έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, προσπαθώντας να καταλάβω και να προετοιμαστώ για την απώλεια του μεγαλύτερου μου μέντορα και του καλύτερου φίλου μου. Η τέχνη ήταν ένας τρόπος να το αντιμετωπίσω και να ξεφύγω συναισθηματικά.
Σε αυτά τα πρώτα χρόνια δραπέτευα μέσα από τη μουσική, το πιάνο, το σχέδιο και τη ζωγραφική. Περίπου στα 20 μου χρόνια, η εκμάθηση του κλασσικού πιάνου με πολύ δομημένο τρόπο μέσω του Βασιλικού Ωδείου, βελτίωσε τις δεξιότητές μου και με κράτησε απασχολημένη (μεταξύ άλλων, όπως η διδασκαλία της μουσικής και η εθελοντική εργασία).
Όταν ήμουν 29 ετών, ο αδελφός μου έχασε τη μάχη του με την ασθένειά του σε ηλικία 31 ετών. Αυτή η απώλεια, αν και ήμουν παντρεμένη, ήταν το επίκεντρο ολόκληρης της ζωής μου μέχρι εκείνο το σημείο. Τελικά έχασα το άτομο που προετοιμαζόμουν να χάσω όλη μου τη ζωή.
Έμεινα “μουδιασμένη” για χρόνια -συναισθηματικά όχι κυριολεκτικά- συμμετέχοντας εντατικά στη ζωή. Συνέχισα να μαθαίνω μουσική. Είχα ένα φοβερό σύζυγο και δύο εκπληκτικά παιδιά. Ωστόσο, μέσα από όλα αυτά, όλοι υποφέραμε ακόμα από την απώλεια και προσπαθούσαμε να ανακάμψουμε.
Κάποια στιγμή αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι κάτι άλλο λείπει πέρα από τον αδερφό μου. Περίπου 4 χρόνια πριν, η νοοτροπία μας άρχισε να αλλάζει. Σχεδιάσαμε μια εκτεταμένη περιοδεία στην Ευρώπη με τα παιδιά μας, που διήρκεσε 7 εβδομάδες με ένα σακίδιο για κάθε μέλος της οικογένειάς μας. Αγγλία, Παρίσι, Ιταλία (Βενετία, Ρώμη, Φλωρεντία – με όλους τους καλλιτέχνες που αγαπούσα και έμαθα στο γυμνάσιο), Ελλάδα (Σαντορίνη, Μύκονος, Πάρος, Χίος).
Οι αισθήσεις μου ήταν στο κόκκινο. Μέσα στις πρώτες μέρες τράβηξα χιλιάδες φωτογραφίες – κάτι που ήταν εντελώς νέο για μένα. Η οικογένειά μου ήξερε ότι κάτι διαφορετικό συνέβαινε με ‘μένα μέσα στην πρώτη εβδομάδα. 13.000+ λήψεις αργότερα, ξέραμε τι συνέβη – η φωτογραφία με είχε κάνει να ζωντανέψω.
Με είχε κάνει να προσέξω ξανά την ομορφιά στον κόσμο γύρω μου. Ήταν η σπίθα που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω. Αυτό είναι το “τώρα” μου – να ζω αυτή τη στιγμή.
2. Τι είναι η φωτογραφία για ‘σένα;
Αποτυπώνει μια εμπειρία. Είναι το πάγωμα ενός θέματος που έχει αιχμαλωτίσει το μάτι και η προσοχή μου. Είναι η εμπειρία του να είσαι πλήρως ζωντανός, να είσαι 100% διανοητικά παρών.
Κατά τη διάρκεια μιας εκθέσεως τέχνης στο γυμνάσιο όπου παρουσιάστηκε το έργο μου, οι γονείς μου ρώτησαν την δασκάλα μου αν αισθανόταν ότι θα μπορούσα να κάνω μια καριέρα μέσα από την τέχνη. Η απάντησή της ήταν βασικά “όχι”. Κοιτάζοντας πίσω τώρα, μπορώ να δω ότι πρόσθεσα πάρα πολύ βάρος και σημασία στα λόγια και την άποψη της. Άλλαξα την κατεύθυνση ολόκληρης της σταδιοδρομίας μου μέσα σε λίγες μόνο προτάσεις.
3. Από που παίρνεις ιδέες για το έργο σου;
Από το περιβάλλον μου. Παίρνω τη φωτογραφική μηχανή, πηγαίνω κάπου και βλέπω τι μου αυτοπαρουσιάζεται – τι με εμπνέει. Μερικές φορές είναι η ομορφιά στην αρχιτεκτονική, η συμμετρία στον φυσικό κόσμο ή η έκφραση που συλλαμβάνεται στο πρόσωπο κάποιου. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα βρω… μέχρι να το βρω.
Είναι σαν μια περιπέτεια ή μια έκπληξη που περιμένει να συμβεί. Αρχίζω μια φωτογράφηση χωρίς να γνωρίζω το αποτέλεσμα, αλλά μόλις έχω το κάδρο, μπορώ να δω το νόημα ολόκληρης της βολής.
Venice, Italy
4. Γιατί κάνεις ο,τι κάνεις; Εκτόνωση, δημιουργικότητα ή μοναξιά;
Το αγαπώ. Με κάνει να αισθάνομαι και ζωντανή και να ψάχνω ενεργά για την ομορφιά στην καθημερινή ζωή. Μου επιτρέπει να εκφράσω τη δημιουργικότητά μου. Μου δίνει ευχαρίστηση στη μοναξιά, παρόλο που μου αρέσει να αλληλεπιδρώ και να έχω ουσιαστικές συνομιλίες με τους ανθρώπους. Παρέχει νευροπλαστικότητα στον εγκέφαλό μου, κάτι που έχω αγαπήσει στην έρευνα τα τελευταία χρόνια.
Ακόμα κι αν εξακολουθώ να βιώνω στιγμές θλίψης που έρχονται μαζί με την ανάμνηση για τα πρώτα μου χρόνια και την απώλεια του αδελφού μου, πάντα προσπαθώ να επιδιώξω φυσικούς τρόπους να αισθάνομαι καλύτερα, είτε υγιεινές διατροφικές επιλογές, είτε τακτική άσκηση κλπ.
Η φωτογραφία βοηθά τον εγκέφαλό μου. Την αποκαλώ “θεραπευτική συμπεριφορική νοημοσύνη μου”. Είναι η ύπαρξη μου στο παρόν για να μη ζω στο παρελθόν.
5. Θες να περάσεις κάτι μέσα από τη δουλειά σου;
Την ΕΜΠΕΙΡΙΑ που είχα τη συγκεκριμένη στιγμή όπως απεικονίζεται μέσα από τη φωτογραφία μου.
6. Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης προσπαθεί συνειδητά να περάσει κάποιο μήνυμα ή είναι κάτι που έρχεται μετά;
Νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης ταξιδεύει την κάθε στιγμή, όπως κάθε άνθρωπος. Μαθαίνω ακόμα ποια είμαι. Νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης εκφράζει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, όπως αναπαρίσταται στο έργο του.
Μερικές φορές τα μηνύματα έρχονται. Μερικές φορές αρκεί απλά “να είσαι” και “να κάνεις” – χωρίς λόγια ή εξήγηση. Κατά καιρούς στη ζωή είχα το στόχο της καθοδήγησης, όντας για τους άλλους αυτό που χρειαζόμουν για τον εαυτό μου όλα αυτά τα χρόνια.
Τον τελευταίο καιρό, ακούω περισσότερο και μαθαίνω να επιτρέπω στους ανθρώπους να έχουν την αξιοπρέπεια να περπατούν το ταξίδι τους με όλα τα αποτελέσματα που αυτό συνεπάγεται. Υποθέτω ότι για μένα, σε αυτό το σημείο της ζωής μου, δεν προσπαθώ να διαδώσω κάποιο μήνυμα μέσω των φωτογραφιών μου. Μόνο την εμπειρία μου σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή.
7.Ποιος είναι κατά τη γνώμη σου ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία; Πιστεύεις ότι μπορεί να έχει ρόλο στη σημερινή κοινωνία;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ο βασικός ορισμός ενός καλλιτέχνη είναι οτι αποτελεί ένα πρόσωπο που παράγει έργα σε οποιαδήποτε από τις τέχνες. Αισθάνομαι ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να προσπαθεί να είναι ο εαυτός του, ειδικά στις δημιουργίες του, και να είναι αληθινός προς τον εαυτό του όταν μοιράζεται το έργο του.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και της μουσικής καριέρας μου, έχω μελετήσει τις ζωές προηγούμενων καλλιτεχνών αναδημιουργώντας τα αριστουργήματα τους, κάτι που μου άρεσε πολύ (κλασική μουσική). Ωστόσο, μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αυτό έχει καταπνίξει τη δική μου καλλιτεχνική δημιουργικότητα – τουλάχιστον ως μουσικού.
Συνήθιζα να ακούω και να συνθέτω ελληνική μουσική στα τέλη της εφηβείας μου (αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Καναδά). Όταν άρχισα να σπουδάζω μέσα από μια συγκεκριμένη μέθοδο κατάρτισης, έχασα μεγάλο μέρος αυτής της πρωτότυπης φυσικής δημιουργικότητας μου.
Είναι αστείο, συνέθετα μουσική νωρίς στη ζωή μου, πριν καλά καλά να μάθω πώς να “γράψω σωστά μουσική ” – αν αυτό βγάζει νόημα. Έτσι, τώρα αισθάνομαι ότι ένας καλλιτέχνης πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα σε αυτό που μαθαίνει μελετώντας άλλους καλλιτέχνες και στη δική του μορφή τέχνης και την αίσθηση ταυτότητας.
Επίσης, το υψηλό επίπεδο -σχεδόν τελειότητας- που απαιτεί μια κλασική μουσική παράσταση και η κλασική εκπαίδευση γενικότερα, με οδήγησε να διστάσω να παίζω δημόσια. Θα ήθελα να διατηρήσω μια πιο ανάλαφρη και αυθόρμητη στάση όσον αφορά τη φωτογραφία.
Νομίζω ότι ο ρόλος ενός καλλιτέχνη στην κοινωνία είναι να μαθαίνει να έχει το θάρρος να είναι ο εαυτός του στο έργο του. Να εκφράζει τη δική του τέχνη χωρίς να δεσμεύεται ή να καταπνίγεται από την υπερπροσφορά γύρω του. Να μάθει να εκφράζει την τέχνη του καθαρά, προτού επέλθει η οικονομική ανταμοιβή …
Όσον αφορά στη φωτογραφία μου ως μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης, πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου να επικεντρώνεται μερικές φορές στο δικό μου έργο τέχνης, το δικό μου όραμα, και να προσπαθώ να μην αφήσω αυτό να αραιωθεί και να διαμορφωθεί από αυτό που μπορεί να αρέσει ή να ανταμειφθεί από τους ανθρώπους στα κοινωνικά μέσα (μέσα από τα likes π.χ.).
Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της κοινής χρήσης των φωτογραφιών που αγαπώ και της ανάρτησης φωτογραφιών που απευθύνονται μαζικά στο κοινό. Η επιθυμία μου είναι να μην επαναλάβω ο,τι μου συνέβη στη μουσική μου με τη φωτογραφία. Θέλω να ανακαλύψω το πραγματικό μου καλλιτεχνικό ύφος και τις δυνατότητες μου!
Οπότε ναι, νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να έχει ένα ρόλο στην κοινωνία. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε καλλιτέχνες. Υπάρχουν τόσα πολλά νέα gadgets, νέες τεχνολογίες … αλλά δεν μπορείς να “συναρμολογήσεις” έναν καλλιτέχνη. Δεν μπορείς να κατασκευάσεις έναν καλλιτέχνη σε μια γραμμή παραγωγής.
Ένας καλλιτέχνης και η δουλειά του είναι ένα δώρο για την κοινωνία και, δυστυχώς, όπως πολλοί από τους μεγάλους καλλιτέχνες του παρελθόντος, είναι μερικές φορές περισσότερο εκτιμημένοι όταν έχουν φύγει από ο,τι όταν ζουν.
Ως καλλιτέχνης, όταν μοιράζομαι αυτό που με ενέπνευσε, βαθιά μου είμαι περίεργη ως προς το αν κάποιος θα αισθανθεί το ίδιο πράγμα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Η ένωση δηλαδή μέσα από μια κοινή εμπειρία.
8. Θα ήθελες να βιοπορίζεσαι μέσα από την τέχνη της φωτογραφίας; (αν δεν το κάνεις ήδη)
Άλλη μια σπουδαία ερώτηση… Τέχνη και οικονομική ανταμοιβή. Ζω ήδη μέσα από την μια τέχνη μου – διδάσκοντας μουσική για 22 χρόνια. Ωστόσο, η φωτογραφία με βοηθά να έρθω σε επαφή με την πρώτη μου αγάπη. Το σχέδιο και η ζωγραφική προηγήθηκε της αγάπης μου για τη μουσική.
Κατά τη διάρκεια μιας εκθέσεως τέχνης στο γυμνάσιο όπου παρουσιάστηκε το έργο μου, οι γονείς μου ρώτησαν την δασκάλα μου αν αισθανόταν ότι θα μπορούσα να κάνω μια καριέρα μέσα από την τέχνη (έδειξα σημάδια εξέλιξης για μερικά χρόνια στο θέμα … ή τουλάχιστον μερικές δυνατότητες). Η απάντησή της ήταν βασικά “όχι”.
Κοιτάζοντας πίσω τώρα, μπορώ να δω ότι πρόσθεσα πάρα πολύ βάρος και σημασία στα λόγια και την άποψη της. Άλλαξα την κατεύθυνση ολόκληρης της σταδιοδρομίας μου μέσα σε λίγες μόνο προτάσεις.
Η φωτογραφία τώρα με βοηθά να έρθω σε επαφή με την αληθινή αγάπη μου για την τέχνη. Παρόλο που δεν έχω την υπομονή να ζωγραφίζω αυτή τη στιγμή, η φωτογραφία μου επιτρέπει να συλλάβω αυτό που με εμπνέει, να το μετουσιώσω και να το παρουσιάσω μέσα από την δική μου οπτική γωνία. Αν αυτό απευθύνεται σε ακροατήριο, θα ήθελα να πωλούν τις εκτυπώσεις μου ως έργα τέχνης. Εάν θα μπορούσα να βγάζω τα προς το ζην πουλώντας τη δουλειά μου, αυτό θα ήταν ένα μπόνους στην εμπειρία μου.
Προς το παρόν, έχω εξερευνήσει μόνο τη φάση της λήψης των φωτογραφιών και της κοινής χρήσης τους.
Το “Esthesis” για μένα αντιπροσωπεύει όλες τις αισθήσεις μου που ενεργοποιούνται πλήρως, κατά ριπάς, κάτι το οποίο αντιπροσωπεύει τη νοοτροπία μου όταν φωτογραφίζω. “Να αισθάνεσαι” κάτι, γιατί η εναλλακτική λύση δεν είναι πλέον επιλογή!
9. Ποια είναι η αγαπημένη σου φωτογραφία και γιατί;
Όταν πήγαμε στην Ευρώπη πριν από περίπου 4 χρόνια, ανυπομονούσα να έρθω σπίτι για να δούμε πώς θα εμφανιστεί μια συγκεκριμένη φωτογραφία στην Αγγλία (η φωτογραφική μηχανή μου δεν είχε μεγάλη οθόνη). Απλώς ήξερα μετά τις 13.000+ φωτογραφίες που είχα πάρει, ότι αυτή θα ήταν η αγαπημένη μου.
Δεν είχα πάει ποτέ πριν στην Αγγλία, αλλά η απλή ζωντάνια των χρωμάτων που είδα, σε συνδυασμό με την μεγαλειότητα της πόλης, με επηρέασε. Η Αγγλία καθήλωσε τις αισθήσεις μου. Όταν ήρθα σπίτι, δεν απογοητεύτηκα. Ο Κέβιν, ο σύζυγός μου, με εξέπληξε παραγγέλλοντας την φωτογραφία σε καμβά για το σπίτι μας.
Η πίστη του στη δουλειά μου με τη μοναδική αυτή χειρονομία, άνοιξε τα μάτια μου σχετικά με την επιρροή που έχει η εκτύπωση μιας αγαπημένης φωτογραφίας και την αξία που κάποιος θα μπορούσε να προσδώσει σ΄αυτήν. Όταν η ανιψιά μου είδε τον καμβά, είπε “αυτό είναι που θέλω για δώρο στο γάμο μου!” Και, αυτό παρήγγειλα για την ημέρα του γάμου της.
10. Το πιο περίεργο σχόλιο ή κριτική που έχεις δεχθεί;
“Παράτα την κάμερα – ζήσε λίγο στο παρόν!” ή “Ελπίζω όταν πηγαίνεις διακοπές δεν τραβάς μόνο φωτογραφίες.” Μπορώ να καταλάβω τις προθέσεις τους λέγοντας αυτά τα πράγματα. Την στιγμή που το λένε αυτό, πιστεύω πραγματικά ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τι κάνει η φωτογραφία για μένα. Ζω στο έπακρο τη στιγμή που βγάζω φωτογραφίες. Πρέπει να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι η πραγματικότητα στην οποία ζω δεν είναι δική τους.
11. Σε επηρεάζει η αρνητική κριτική;
Δεν είμαι αναίσθητη. Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν μ΄ επηρεάζει. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι οι άνθρωποι δικαιούνται να πουν τη γνώμη τους. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες προοπτικές. Όλοι έχουμε διαφορετικό υπόβαθρο που διαμορφώνει όχι μόνο αυτό που λέμε στους άλλους αλλά και τη γενική μας νοοτροπία και διάθεση στη ζωή.
Προσπαθώ μόνο να κρατήσω μια αρνητική κριτική σαν άποψη, θέλοντας να δείξω κατανόηση, επιδιώκοντας να είμαι και αληθινή με τον εαυτό μου. Δεν είναι πάντα εύκολο.
12. Η αγαπημένη σου φράση τον τελευταίο καιρό;
“Αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις.” Ο φίλος μου ο Dudley το λέει όλη την ώρα. Μου θυμίζει να σταματήσω να έχω προσδοκίες από άλλους και να δεχτώ την πραγματικότητα για αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που θα ήθελα να είναι.
13. Αν η ζωή σου ήταν ταινία, ποια θα ήταν αυτή;
La La Land. Θα ήμουν ένας συνδυασμός και των δύο κύριων χαρακτήρων. Μου αρέσει πολύ! Είμαι ακόμα ονειροπόλος.
14. Γιατί επέλεξες την λέξη “Esthesis” για να εκπροσωπεί τις φωτογραφίες σου;
Είναι μια ελληνική λέξη και έχω επανασυνδεθεί με τις ρίζες μου. Έχω κουραστεί από την «αναισθησία». Το “Esthesis” για μένα αντιπροσωπεύει όλες τις αισθήσεις μου που ενεργοποιούνται πλήρως, κατά ριπάς, κάτι το οποίο αντιπροσωπεύει τη νοοτροπία μου όταν φωτογραφίζω. “Να αισθάνεσαι” κάτι, γιατί η εναλλακτική λύση δεν είναι πλέον επιλογή!
Μπορείτε να δείτε το έργο της Esther και να επικοινωνήσετε μαζί της μέσα από τα παρακάτω links:
Facebook page: Esthesis Photography
Instagram: esthesisphotography
Δημοσίευσε τη δουλειά σου
Αν είσαι καλλιτέχνης ή γνωρίζεις κάποιον που διακρίνεται για τις καλλιτεχνικές δημιουργίες του, επικοινώνησε μαζί μας μέσα από τα Social Media ή τη φόρμα επικοινωνίας στο κάτω μέρος της σελίδας. Εκτός από τιμή θα είναι και χαρά μας να δημοσιεύσουμε τη δουλειά σου.
